سید کریم پینه دوز از بخت یارانی بود که توفیق و سعادت دیدار ولی غایب خدا، امام

زمان (ع) را در حجره ی محقر خود داشت. نوشته اند که روزی امام ارواحنا فداه از آن مرد

سعادتمند پرسیدند:

«سید کریم ! اگر هفته ای بگذرد و ما را نبینی چه خواهی کرد؟»

سید کریم پاسخ داده بود : آقاجان می میرم! حضرت ولی عصر ارواحنا فداه نیز فرموده

بودند:«اگر این گونه نبود به سراغت نمی آمدم.»

داستان ما داستان طفل صغیری است که پدر خویش را از دست می دهد. او به دلیل

عدم بلوغ فکری ، نمی داند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است ؛ اما بزرگتر ها ـ که

عمق مصیبت را می فهمند ـ برای وی اظهار دل سوزی می کنند . به بیان امام حسن

عسگری (ع) :

«سخت تر از یتیمی که پدرش را از دست داده، آن یتیمی است که از امامش بریده شده

است و نمی تواند به او برسد(و بدو دسترسی ندارد.)»

(نوشته شده از کتاب آشتی با امام عصر اروحنا فداه)